Theo is 63 en jarenlang een fanatieke fitnesser geweest. Inmiddels moet hij minzaam toestaan dat zijn lichaam en geest niet meer willen wat hij wil. Voor Fitness.blog.nl doet hij verslag van zijn ervaringen. Hoe zijn soepele tred naar de sportschool een martelgang werd.
Hoera, het is gelukt! Waar ik al heel lang tegen op zag, is eindelijk geschied: ik ben naar de sportschool geweest – en nog wel drie keer, van de week!
Het zit zo: geheel conform mijn traditie neem ik aan het eind van elk kalenderjaar vrij tussen kerst en oud en nieuw. En als het goed uitkomt zelfs iets langer, zoals dit jaar. Omdat ik van plan ben om vervroegd uit te treden (ja ik ben een babyboomer), heb ik alvast besloten een soort van Generale Repetitie in te lassen. Dit houdt in dat ik geen langetermijnplannen maak, maar leef met de dag. Voorlopig althans. Aldus moet ik de dagen ergens mee vullen, en sport is daar een essentieel onderdeel van geworden.
De ‘snode’ plannen had ik in het weekend gesmeed, op de 23 december. Ik heb mezelf de plicht opgelegd om de wekker af te laten gaan om acht uur – in de ochtend.. Na een licht ontbijt heb ik mezelf toegestaan om een paar uurtjes te lanterfanten alvorens ik zou gaan sporten. En ik moet zeggen dat het die dag niet erg lekker ging – in ieder geval totdat ik mij in de sportschool bevond. Ik was namelijk voortdurend met mezelf in tweestrijd: wel gaan, niet gaan, misschien uitstellen? Het zijn tenslotte feestdagen..?
Telkens weer moest ik mijn gedachtegang onderbreken maar uiteindelijk toch maar in mijn sportkleren geschoten, heb een handdoek en een flesje water in mijn rugzak gestopt en ben de deur uit gestoomd, de grijze ochtend in.
De sportschool begroette mij zoals gewoonlijk met harde, opbeurende beats. Alles was nog zoals ik het me herinnerde, alsof ik nooit ben weggeweest. Onderweg had ik reeds besloten om de training te beperken tot supersets. Daarmee zal ik mijn bezoek aan het krachthonk tot het minimum beperken: een half uur, hooguit drie kwartier.
Gelukkig had ik het weekend m’n schema bestudeerd en wist ik alle oefeningen uit mijn kop. Als voorgerecht een viertal buikspieroefeningen, afgesloten met back extentions. Daarna twee supersets van negen oefeningen voor het hele lichaam. Hijgend als een paard een zwetend als een olifant (kunnen die wel zweten?) was ik veertig minuten later klaar. Ergens vond ik wel jammer dat de ‘marteling’ voorbij. Niet lang daarna stond ik weer op straat. Moe, maar voldaan.
Woensdag ging het al stukken beter en vrijdag ging het, als vanzelf.
Maar hoe zal het weer gaan, als ik weer ga werken? Heb ik dan wel weer ballen, om door te zetten? In de ochtend aan de gewichten hangen, is een zege. De hele dag voel je de gevolgen van het sporten en dat gaf mij een kick. Volgende week kan ik weer in de ochtend sporten, maar wat als ik 2 januari weer naar het werk ga..?
Lees ook:Oud zeer (1): Bourgondiër tegen wil en dank
Lees ook:Missie sixpack (1): chocoladeletter
Lees ook:Rennen in het donker; je ziet door de bomen het bos niet meer
Lees ook:Mysterie rondom het afvallen van Erica Terpstra onthuld!
Lees ook:Missie sixpack (2): burpees