Missie sixpack (9): wat een leven. Maar wel míjn leven!

Froukje (30) is wat dat betreft een echte vrouw; slank, verzorgd, goed figuur, maar (nog) niet tevreden. Deze stewardess heeft een missie: ze wil een sixpack. Voor fitness.blog.nl houdt ze een dagboek bij. Vandaag deel 9.

Ik zit op de gang in een hotel in Vancouver, Canada. De wifi in m’n kamer doet het niet en dus ben ik noodgedwongen verhuisd . Al tikkend aanschouw in het prachtig bruine tapijt met blauwwitte bloemen. Het is half 10 in de ochtend, maar ik ben al 9 uur op. Bizar wat een tijdsverschil met je kan doen, ondanks dat bioritme waar ik niet meer over beschik.

Om 03.45 stond ik gewapend met springtouw in de gym op de elfde verdieping. In m’n eentje, maar dat lijkt me duidelijk. Met het nieuws aan en uitzicht over de stad was het helemaal niet zo vervelend trainen – hoewel trainen misschien een groot woord is. Buiten het feit dat ik toch niet zo heel fit was na de vlucht van gisteren stonden er behalve wat loopbanden en fietsen nou niet heel veel andere dingen. Maar goed, met een springtouw, een matje en een bal kom ik een heel eind.

Mijn opa vraagt me iedere keer als ik hem zie wat mijn favoriete bestemming is, wat ie standaard afsluit met “wat heb jij toch een geweldige baan hè”. Soms twijfel ik daar wel eens aan, neem twee weken geleden. Toevallig zat ik toen ook in Vancouver (alleen deed m’n wifi het toen wel). Na een vlucht van negen uur terug naar Amsterdam, en negen uur tijdsverschil, moest ik de dag doortrekken. Met andere woorden; zo snel mogelijk naar huis, douchen, tas inpakken en op naar het Hoge Noorden. Geen tijd om te slapen; opa werd namelijk 94 en daar moest ik natuurlijk even naartoe.

Nou doe ik dat wel eens vaker, zo’n dagje doortrekken. Nooit voor de lol, maar soms heb je geen andere keuze. Deze keer was echter niet zo’n succes. De dag zelf verliep prima; het instort-moment bleef uit en heb een heerlijke dag met familie gehad. Echter, dat instort-moment kwam de volgende vier dagen ook niet. Blijkbaar was mijn lichaam zo in de war dat ik die week nauwelijks een oog dicht heb gedaan. Enorm frustrerend maar bovenal zwaar vermoeiend; uiteindelijk ben ik midden in de nacht alle kastjes en lades doorgegaan, op zoek naar dat ene potje superslechte Amerikaanse slaappillen waarvan ik hoopte dat ik ze nog zou hebben.

Op dat soort momenten vraag ik me wel eens af waarom ik voor deze baan gekozen heb. Voor m’n gezondheid hoef ik het niet te doen; ik denk dat de meeste onderzoeken wel uitwijzen dat vliegen, straling, de onregelmatigheid en vliegtuigvoedsel niet heel gezond voor een mens is. En mijn trainen lijdt er ook zeer zeker onder. De dag na terugkomst ben ik standaard een drama; niet vooruit te branden en futloos. Bovendien heb ik weer moeten eten wat de vliegtuigpot schaft en das ook niet al te best.

Maar volgende week zit ik weer in Chicago. Hartje centrum. Even een dagje heerlijk shoppen; als een kip zonder kop weliswaar, meteen na de vlucht, om er de volgende dag achter komen dat je de meest debiele dingen hebt gekocht die je dan voor calling nog net weer even kunt ruilen. Ik heb er zin in! Opa heeft gelijk, ik heb de meest geweldige baan die er is!

En wat betreft die sixpack, die duurt bij mij nou eenmaal gewoon wat langer. Ik accepteer dat ik geen regelmatig leven heb, en niet voor zeven dagen bakjes in de koelkast kan hebben staan. Dit is wie ik ben, en dit is mijn leven.

Lees ook:Mijn favoriete gym!
Lees ook:Hoe fitness je kan helpen bij het zoeken naar een baan
Lees ook:Touwtjespringen: meer work-out dan kinderspel
Lees ook:Ai, ai, die kettlebells….
Lees ook:Duurt ff maar dan heb je ook weekend