Schreef ik laatst over wandelende paradoxen die zich op hardloopschoenen het snot voor de ogen lopen maar zich maar moeizaam kunnen opladen voor huishoudelijke klussen (voor de oplettende lezer: dat ging inderdaad over ondergetekende), vandaag weet ik me zelfs voor een heerlijk verfrissend, geestleegmakend en lichaamuitdagend rondje hardlopen niet te motiveren.
Ik ben deze dag officieel lui. De krant, onderdeel van mijn vaste ochtendritueel als ik vrij ben, is tot aan de ingezonden brieven uitgeplozen en heb zelfs het exemplaar van zaterdag er daarna nog even bij gepakt.. Vroeger noemde je het ‘studie-ontwijkend gedrag’; een vos verliest dus inderdaad wel z’n haren maar verleert sommige streken kennelijk dus allerminst..
Maar goed ik ken mezelf langer dan vandaag. Deze luie vos heeft zichzelf vaker aan z’n haren (zo verliest ie ze dus!) naar de sportschool gesleept. Uiteindelijk zal ik vandaag heus wel die belachelijk strakke hardloopbroek weer aantrekken voor twee rondjes Westerpark, en me daar na afloop weer heerlijk onder voelen. Aan zelfkennisontwijkend gedrag doe ik namelijk niet.
Bovendien ben ik daar veel te ijdel voor 
Lees ook:Rennen in het donker; je ziet door de bomen het bos niet meer
Lees ook:Play hard? Voorkom een kater!
Lees ook:Het vat vol tegenstrijdigheden
Lees ook:Dat wordt weer sit-ups doen; een sixpack is het aantrekkelijkst
Lees ook:Zitten is het nieuwe roken